Dagboek deel 2

10 februari 2008

6 uur in de morgen en we werden wakker door een vreemd geluid. Eerst konden we dit niet goed plaatsen, maar al snel hadden we door dat de mensen aan het bidden waren. Dit doen ze 5 keer per dag, en hierbij worden ook micro’s ingeschakeld, en kan heel de buurt dit horen. Toch wel even wennen zo vroeg in de morgen! Toch maar proberen om even verder te slapen. Dit duurde helaas niet zo lang meer, om 8 uur werden we wakker gebeld door Fajatta. Reden: Onbekend! Dus we waren wakker, helaasJ . Dus dan maar opstaan! We hebben dan samen met Lamin (Kebbeh) het plaatselijke brood gaan halen. (=tapalapa) Het broodje was erg vers, en dus erg lekker. Samen met de choco een heerlijk ontbijt! Daarna hebben we, jawel, gepoetst! Onze zondag werd dus géén rustdag! De tijd vliegt hier echt. Hoewel onze dag vroeg begon, was het alweer snel middag. Daarna zijn we naar de plaatselijke internethut gegaan, en we hebben daar ook toegang gevonden tot het web! Na laaaaaaaaaaaaaaaaaaaaang laaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaang wachten en heeeeeeeeeeel veel geduld hebben we ons verslag kunnen posten. De plaatselijke ‘internethutuitbater’ heeft ons goed verder geholpen. Na een anderhalf uur zijn we dan teruggekeerd naar ons huis en hebben we nog even gevoetbald met de kindjes. Wij zijn duidelijk géén talentenJ . Dit was zeker een leuk moment, en voor het eerst hadden we echt het gevoel dat we meer waren dan alleen maar een blanke. Daarna zijn we naar binnen gegaan en hebben we gegeten. In de namiddag hebben we dan voor school gewerkt, en tegen de avond aan zijn we met Fajatta gaan shoppen in een stadje dichtbij Sanyang. De hele rit was een groot avontuur. Onderweg kwamen we enkele obstakels tegen. Eerst kwam er een kip oversteken, daarna zagen we ook overstekende koeien en een paard. Geen alledaags zicht in België, maar doodgewoon in Gambia. In België vinden we de verkeersdrempels in Gambia vinden we ‘Sleeping Polices’.

Ihorara!! (= goodevening)

11 februari 2008

Vandaag staan we op na een goed nachtje slapen. Alhoewel Kristien last had van een nachtmerrie was alles toch in orde. Vandaag gaan we naar enkele schooltjes kijken, en mogen we beslissen in welk schooltje we willen lesgeven. Dat is natuurlijk erg spannend. Voor we dit kunnen doen hebben we eerst een afspraak met het hoofd van Sanyang. Hij vertelde ons dat we welkom waren, en dat we altijd naar hem mogen komen indien er problemen zijn. Dit stelt ons natuurlijk gerust! Vanaf dan werden we begeleid door Lamin Kebbeh, hij stelde ons steeds voor aan de directeur van de school, en daarna kregen we een rondleiding. In de klassen zelf werden er liedjes voor ons gezongen. Dit was toch echt wel een bijzonder moment voor ons. Al de leerkrachten waren erg gemotiveerd, en zagen het allemaal zitten dat wij in hun schooltje zouden helpen. We hebben er heel veel foto’s getrokken, we hebben gefilmd, … allemaal unieke herinneringen. Elke school had zijn eigen sterke kanten, en ook kanten waarbij wij hen zouden kunnen helpen. Dus elke school lijkt voor ons een uitdaging! Wij zijn er ongelofelijk hard van verschoten dat de kinderen ons zo hebben ontvangen. Het onderwijs is heel verschillend van dat in België. De kinderen worden helemaal gedrild en leren door na te zeggen en meerdere malen te herhalen. Sommige kinderen zagen ons er echt niet gelukkig uit. Toen we de scholen verlieten, zagen we safaribussen met toeristen. Ze kwamen eens kijken naar de kinderen, het leek wel of ze naar een dierentuin kwamen kijken. Het bezoek was best confronterend. Morgen zullen we nog 2 scholen bezoeken, en daarna maken we onze definitieve keuze. In de namiddag werd de hitte ons een beetje te veel en zijn we naar huis gegaan. Het is toch een hele aanpassing wanneer je in Afrika een hele dag op de been moet zijn. Al een geluk dat Lamin onze verpleger van dienst werd, en Kristien een privé hoofdmassage heeft gegeven! We hebben er deze avond een Belgische avond van gemaakt, we hebben er namelijk frietjes gegetenJ. Mmm lekker! En daarmee gaan we dan ons dagboek afsluiten voor vandaag!

Dikke kus van ons alletwee!

X

12 februari 2008

Weer hetzelfde ritueel zoals elke ochtend: het gebed. Een ongewenste bezoeker meldde zich voor het raam, een kakkerlak, deze keer wel een levende! We waren ineens volledig wakkergeschut. Onze jacht op de kakkerlak kon beginnen, hij moest eraan geloven. Dit is ook gelukt! We moesten vandaag vroeg opstaan omdat we nog 2 scholen gingen bezoeken. We wilden de warmte deze keer voor blijven. Maar er was een spelbreker: de regen … Het regent tijdens het droogseizoen namelijk bijna nooit, behalve deze morgen dus. We hadden dit niet verwacht en dachten dus dat er kippen op het dak zaten. Jaja in Gambia is dit mogelijk. Gelukkig was de regen van korte duur en konden we alsnog tijdig vertrekken. Een hele trip te voet op een zandweg stond ons te wachten. Door de regen hadden we niet veel last van opwaaiend zand. We werden op beide scholen hartelijk ontvangen en mochten hun “visitersbook” tekenen. In het tweede schooltje kwamen we Mia tegen, een Belgische die al 12 jaar in Gambia komt. Ze heeft het schooltje samen met een Gambiaan opgericht. Na het bezoek heeft ze ons mee naar haar huis genomen en later naar het strand. We hebben er mooie schelpen gevonden en wat genoten. Deze keer kreeg Ans een privé behandeling van Lamin. Hij verzorgde haar met (een beetje (veel) vies ruikende) ‘bambo-oil’. Dit was omdat hij dacht dat dit hielp tegen de jeuk. Toen we terug in het huisje waren, hadden we rust. Dit deed ons wel goed. Na even rusten, hebben we nog wat rondgelopen in het dorpje. De kinderen roepen steeds “Hello, how are you?” en willen onze handen aanraken. We gaan tijdig terug naar binnen, want hier wordt het ineens heel donker. De nacht valt. We kijken nog een filmpje en we kruipen in ons bed.

Slaap zacht!